کلام خدا منابعی را معرفی می کند که ما به وسیله آنها می توانیم در مقابله با گناهانمان پیروز شویم.
1) روح القدس:
یکی از نعماتی که خداوند به ما (کلیسایش) بخشیده تا بوسیلۀ آن بتوانیم زندگی مسیحی پیروزمندی داشته باشیم، روح القدس است. در غلاطیان 16:5-25 خداوند اعمال جسم را با ثمرات روح القدس مقایسه می کند. در این قسمت از کلام، ما خوانده شده ایم که در روح قدم برداریم. همۀ ایمانداران روح القدس را دارند، اما این قسمت از کلام خدا به ما می گوید که باید در روح القدس قدم برداریم و خود را به کنترل او بسپاریم. به این مفهوم که پایهای ما باید در جایی گذارده شوند که روح راهنمایی می کند نه اینکه خواسته های جسم را متابعت کند.
2) دعا:
این یکی دیگر از منابع مهمی است که خدا برای ما فراهم آورده است. دعا نیز یکی از منابعی است که مسیحیان زیاد راجع به آن صحبت می کنند و خیلی کم آنرا بکار می برند. ما صحبت از جلسات دعا ، وقت دعا، … می کنیم، اما هیچ وقت مثل کلیسای اولیه آنرا بکار نبردهایم (اعمال 3: 1؛ 4: 31؛ 6: 4؛ 13: 1–3 و …). پولس مُکرراً خاطر نشان می سازد که چقدر برای مَردُمی که آنها را خدمت می نمود دعا کرده است. اما ما حتی برای خودمان نیز، این منبعی را که در اختیار داریم، مورد استفاده قرار نمی دهیم.
اما خدا راجع به دعا وعدههای عجیبی داده است (متی 7: 7–11؛ لوقا 18: 1–8؛ یوحنا 6: 23–27؛ اول یوحنا 5: 14– 15). و باز پولس در متنی که در رابطه با آمادگی برای جنگ روحانی نوشته است دعا را نیز خاطر نشان می سازد (افسسیان 6: 18).
چقدر مهم است؟ وقتی باز به پطرس نگاه می کنیم (پیش از آنکه مسیح را انکار کند)، سخنان مسیح را به یاد می آوریم. آنجا مسیح دعا می کند اما پطرس خوابیده است. مسیح او را بیدار می کند و می گوید: “بيدار باشيد و دعا كنيد تا در معرض آزمايش نيفتيد! روح راغب است، ليكن جسم ناتوان.” ( متی 41:26)
همانند پطرس شاید شما هم می خواهید آنچه را صحیح است انجام دهید ولی خود را ناتوان می بینید. ما احتیاج داریم از هر نصیحت، تشویق، و تنبیه در کلام خدا اطاعت کنیم تا یاد بگیریم دائماً بجوئیم، بکوبیم، و بطلبیم … و او نیز قوتی را که بدان نیاز داریم به ما خواهد بخشید. (متی 7:7) دعا باید چیزی عمیق تر از سخنان زبان ما باشد.
من نمیگویم که دعا سحرآمیز است؛ اینطور نیست. خدا عجیب و پُر هیبت است. دعا صرفاً فرصتی است برای اقرار به محدودیت خود و نامتناهی بودن قدرت خداوند. با توجه به این دو حقیقت، در دعا ما به سوی او بازمی گردیم و به او توکل می؟کنیم تا برای انجام خواسته هایش ما را تقویت بخشد.
3) کلیسا:
آخرین منبع، موردی است که ما اغلب از آن اجتناب می کنیم. وقتی مسیح شاگردان خود را فرستاد، او آنها را به شکل دو به دو گسیل نمود (متی 10: 1). وقتی در کتاب اعمال رسولان راجع به سفرهای بشارتی می خوانیم می بینیم که آنها تنها به سفر نمی روند بلکه اکثراً در گروههای دو نفره و یا بیشتر به اینگونه خدمات می پردازند. مسیح می گوید: “زيرا جايی كه دو يا سه نفر به اسم من جمع شوند، آنجا در ميان ايشان حاضرم” (متی 18: 20).
همچنین خداوند به ما فرمان داده است که: “و ملاحظۀ يكديگر را بنماييم تا به محبت و اعمال نيكو ترغيب نماييم. و از با هم آمدن در جماعت غافل نشويم چنانكه بعضی را عادت است، بلكه يكديگر را نصيحت كنيم” (عبرانیان 10: 24–25). و به ما می گوید که: “نزدِ يكديگر به گناهان خود اعتراف كنيد” (یعقوب 5: 16). در ادبیات حکیمانۀ عهد عتیق آمده است: “آهن، آهن را تيز می كند، همچنين مَرد روی دوست خود را تيز می سازد” (امثال 27: 17). “ريسمان سه لا بزودی گسيخته نمی شود” (جامعه 4: 11-12). در تعدد ، قوت بسیار وجود دارد.
من افرادی را می شناسم که با خواهران و برادرانی که در مسیح یافته اند بصورت حضوری و یا با تلفن در تماس می باشند. آنها جویای حال و احوال روحانی یکدیگر هستند و یکدیگر را از مشکلات پیش آمده مطلع می؟سازند. اینها با خود عهد بسته اند که برای یکدیگر دعا کنند. آنها خود را مسئول می دانند در اینکه کلام خدا را در روابطشان بکار گیرند.
تغییرات، گاهی خیلی زود و در بعضی شرایط خیلی دیر، حاصل می شوند. اما خدا وعده داده است که اگر ما این منابع را در زندگی خود بکار گیریم، او زندگی ما را تغییر خواهد داد. هیچ وقت فراموش نکنید که او در وعده های خود امین است.
