بایگانی برچسب: s

یک مسیحی کیست

یک مسیحی کیست؟

کلمۀ “مسیحی” در دائرةالمعارف “وبستر” اینچنین تعریف شده است: “شخصی که به مسیح بودن عیسی، و یا به مذهبی که بر تعالیم مسیح پایه گذاری شده است، اقرار کند.” برای درک معنای یک شخص مسیحی، شاید تعریف وبستر کمک خوبی باشد، ولی در مقایسه با آنچه کتابمقدس در این رابطه ارائه می دهد، تعریف کاملی نیست.

کلمۀ “مسیحی” فقط سه مرتبه در عهد جدید بکار برده شده است (اعمال 26:11 ؛ اعمال 28:26 ؛ اول پطرس 16:4). پیروان مسیح (برای اولین بار در شهر انطاکیه) “مسیحی” خوانده شدند (اعمال 26:11) زیرا رفتار، اعمال، و گفتار آنها شبیه مسیح بود. البته، بی ایمانان انطاکیه از این اسم جهت تمسخر و تحقیر پیروان مسیح استفاده می کردند. معنی تحت اللفظی این اسم “تعلق داشتن به حزب مسیح” و یا “پیروی از مسیح” است که مشابه تعریفی است که در دائرةالمعارف وبستر می خوانیم.

متأسفانه، به مرور زمان، ارزش و مفهوم کلمۀ مسیحی به گونه ای عوض شده است که دیگر اشاره به یک شاگرد که در مسیح حیات تازه ای یافته باشد نمی کند؛ بلکه امروزه، “مسیحی” اغلب به شخصی اطلاق می شود که مذهبی است و یا معیارهای اخلاقی بلند مرتبه ای را پیروی می کند. بسیاری از مردم، بدون اینکه به عیسی مسیح ایمان واقعی داشته باشند، خود را مسیحی می نامند. و تنها دلیل آنان برای مسیحی بودنشان این است که به کلیسا می روند و یا خود را متعّلق به یک قوم مسیحی می شمارند. اما نکتۀ مهم این است که رفتن به کلیسا، خدمت کردن و رفع احتیاجات مستمندان، و یا تلاش برای اینکه به یک انسان خوب تبدیل شویم، ما را مسیحی نمی کند. روزی مبشّری در موعظه اش گفت: “همانطور که وارد شدن به گاراژباعث نمی شود که ما به اتومبیل تبدیل شویم، وارد کلیسا شدن نیز کسی را مسیحی نمی کند.” عضو بودن در یک کلیسا، شرکت مرتب در جلسات کلیسائی، و یا وقف دارائی برای پیشبرد خدمت کلیسا ـ هیچ کدام نمی تواند شما را مسیحی کند.

کتابمقدس تعلیم می دهد که اعمال خوب ما، ما را مقبول خدا نمی سازند. در تیطس 5:3 می خوانیم: “نه به سبب اعمالی که ما به عدالت کرده بودیم، بلکه محض رحمت خود ما را نجات داد به غسل توّلد تازه و تازگی که از روح القدس است.” بنابراین، “مسیحی” شخصی است که از خدا دوباره متولد شده است (یوحنا 3:3 ؛ یوحنا 7:3 ؛ اول پطرس 23:1) و ایمان و اعتماد خود را بر عیسی مسیح نهاده است. افسسیان 8:2 به ما می گوید: “زیرا که محض فیض نجات یافته اید بوسیلۀ ایمان. و این از شما نیست، بلکه بخشش خداست.” مسیحی واقعی کسی است که از گناهان خود توبه کرده، و ایمان خود را تنها بر عیسی مسیح نهاده است. ایمان مسیحی بر خود مسیح بنا می شود، نه بر مذهبی بودن و نه بر پیروی از امر و نهی های مذهبی.

مسیحی واقعی کسی است که اعتماد خود را بر شخص عیسی مسیح نهاده و به این حقیقت ایمان دارد که مسیح بر روی صلیب مُرد تا جریمۀ گناهان او را پرداخت نماید و پس از سه روز از مُردگان برخاست تا پیروزی خود را بر مرگ ثابت نماید، و به همۀ آنانی که به او ایمان آورند حیات جاودانی می بخشد.

مزمور ۵۵: ۲۲

 [برای سالار مغنیان. قصیدهٔ داود بر ذوات اوتار] ای خدا به دعای من گوش بگیر و خود را از تضرع من پنهان مکن! 
 به من گوش فراگیر و مرا مستجاب فرما! زیرا که در تفکر خود متحیرم و ناله می‌کنم 
 از آواز دشمن و به‌سبب ظلم شریر، زیرا که ظلم بر من می‌اندازند وبا خشم بر من جفا می‌کنند. 
 دل من در اندرونم پیچ و تاب می‌کند، و ترسهای موت بر من افتاده است. 
 ترس و لرز به من در آمده است. وحشتی هولناک مرا در گرفته است. 
 و گفتم کاش که مرا بالها مثل کبوتر می‌بود تا پرواز کرده، استراحت می‌یافتم. 
 هرآینه بجای دور می‌پریدم، و در صحرا مأوا می‌گزیدم، سلاه. 
 می‌شتافتم بسوی پناهگاهی از باد تند و از طوفان شدید. 
 ای خداوند آنها را هلاک کن و زبانهایشان را تفریق نما زیرا که در شهرْ ظلم و جنگ دیده‌ام. 
10  روز و شب بر حصارهایش گردش می‌کنند و شرارت و مشقت در میانش می‌باشد. 
11  فساده‌ا در میان وی است و جور و حیله از کوچه‌هایش دور نمی‌شود. 
12  زیرا دشمن نبود که مرا ملامت می‌کرد والاّ تحمل می‌کردم؛ و خصم من نبود کهبر من سربلندی می‌نمود؛ والاّ خود را از وی پنهان می‌ساختم، 
13  بلکه تو بودی ای مرد نظیر من! ای یار خالص و دوست صدیق من! 
14  که با یکدیگر مشورت شیرین می‌کردیم و به خانهٔ خدا در انبوه می‌خرامیدیم. 
15  موت بر ایشان ناگهان آید و زنده بگور فرو روند. زیرا شرارت در مسکنهای ایشان و در میان ایشان است. 
16  و امّا من نزد خدا فریاد می‌کنم و خداوند مرا نجات خواهد داد. 
17  شامگاهان و صبح و ظهر شکایت و ناله می‌کنم و او آواز مرا خواهد شنید. 
18  جانم را از جنگی که بر من شده بود، بسلامتی فدیه داده است. زیرا بسیاری با من مقاومت می‌کردند. 
19  خدا خواهد شنید و ایشان را جواب خواهد داد، او که از ازل نشسته است، سِلاه. زیراکه در ایشان تبدیلها نیست و از خدا نمی‌ترسند. 
20  دست خود را بر صلحاندیشان خویش دراز کرده، و عهد خویش را شکسته است. 
21  سخنانِ چربِ زبانشْ نرم، لیکن دلش جنگ است. سخنانش چربتر از روغن لیکن شمشیرهای برهنه است. 
22  نصیب خود را به خداوند بسپار و تو را رزق خواهد داد. او تا به ابد نخواهد گذاشت که مردِ عادل جنبش خورد. 
23  و تو ای خدا ایشان را به چاه هلاکت فرو خواهی آورد. مردمان خونریز و حیلهساز، روزهای خود را نیمه نخواهند کرد. لیکن من بر تو توکّل خواهم داشت

آشنایی با کلیسا(1)

مارتین لوتر و پروتستان

پروتستان شاخه‌ای از مسیحیت است که مبانی آن نخستین بار توسط مارتین لوتر مطرح شد. پروتستان‌ها امروزه بیشتر در شمال اروپا و آمریکای شمالی سکونت دارند. واژه انگلیسی پروتستان به معنی معترض و مخالف سرسخت است و این دلیل به پیروان مکتب دینی پروتستانیسم اطلاق می‌شود که آنها در مقابل شماری از قوانین کلیسای کاتولیک روم ایستادند.

مارتین لوتر. متولد ۱۴۸۳، آیلبرن، ساکسونی آلمان، از شخصیت‌های کلیدی مکتب پروتستانیزم بود و امروزه پروتستانها بر این باورند که لوتر آنها را از اسارت کلیسای روم رهاند. با این حال لوتر تنها نصف راه را رفت. همکار وی فیلیپ ملانگتون و مربی وی فون کارل استات از کسانی بودند که فعالانه راه لوتر را ادامه می‌دادند. آنها در اثر تهدیدات موجود مجبور شدند به سوئیس فرار کنند و در آنجا آثاری را منتشر کردند که به نوشته‌های اورلاموند معروف شد.

آنها در این آثار مباحثی را ترویج کردند که به گفته آنها مارتین لوتر در انتشار آن کوتاهی کرده بود. مارتین لوتر بیشتر به این خاطر مشهور است که انجیل را از دست کلیسای روم نجات داد. او تا جایی که امکان داشت تعلیمات انجیل را از تصرفات آنهایی که خود را مظهر تقوی می‌دانستند پاک کرد.

گفتنی است لوتر دیدگاه‌های ضدّ یهود داشت. او دو کتاب که بیانگر دیدگاه‌های یهودی ستیزی او می‌باشد را نوشته است. اولین کتاب مقاله‌ای است که «دربارهٔ یهودیان و دروغهای آنان» نام دارد. کتاب دوم «از نام غیرقابل فهم و نسل مسیح» است. هر دو این کتابها در سال ۱۵۴۳ و کمی قبل از مرگ لوتر نوشته شده‌اند.

پروتستانیسم یکی از سه شاخهٔ اصلی مسیحیت است، که ریشه در اصلاحگرایی قرن ۱۶ دارد و پیروان آن از کلیسای کاتولیک روم یا ارتدکس شرقی پیروی نمی‌کنند. اصول اعتقادی فرقه‌های مذهبی پروتستان به طور قابل توجهی باهم متفاوت است، اما همهٔ آنها بر این تأکید دارند که در توضیح مسایل اعتقادی رهنمودهای انجیل در اولویت قرار دارد؛ رحمت الهی از طریق ایمان و نه از طریق اعمال توجیه می‌شود؛ و همین‌طور همه مؤمنان در مسیح برابرند
.
مکتب پروتستان دستور العمل‌های خود را مستقیماً از کلام خدا استخراج می‌کند، و در عبادت نیز رابط آنها با خدا، که کمال بخشش است، تنها مسیح است؛ در حالی که پیروان کلیسای کاتولیک روم از تعالیم کلیسای خود پیروی می‌کنند، و در عبادت نیز از طریق توسل به مریم عذرا و قدیسان به راز و نیاز با مسیح می‌پردازند.

سه اصل اساسی همهٔ شاخه‌های پروتستانیسم از این قرارند:
1- کتاب‌ مقدس تنها سرچشمه تعالیم است و مؤمنان هیچ نیازی به وحی و الهام اضافی و اصول اعتقادی جدید که مغایر کلام مقدس خدا باشد، ندارند،

2- نجات و رستگاری در دنیای بعد از مرگ تنها از طریق فیض خدا (و نه اعمال ما) حاصل می‌شود،

3- همه مؤمنان می‌توانند کتاب‌ مقدس را بخوانند و با قدرت و هدایت روح القدس تفسیر کنند.

چرا شرکت در کلیسا مهم است؟

تاب مقدس به ما می گوید که ما نیاز به شرکت در کلیسا داریم تا بتوانیم خدا را با ایمانداران دیگر پرستش کنیم و از کلام خدا برا ی رشد روحانی خود تعلیم بگیریم (اعمال رسولان 2 : 42 ، عبرانیان 10 : 25). کلیسا جایی است که ایمانداران می توانند همدیگر را محبت کنند (1 یوحنا 4 : 12)، همدیگر را تشویق کنند (عبرانیان 3 : 13)، ملاحظة یکدیگر را بکنند (عبرانیان 10 : 24)، همدیگر را خدمت کنند (غلاطیان 5 : 13)، همدیگر را راهنمایی کنند (رومیان 15 : 14)، به همدیگر افتخارکنند (رومیان 12 : 10)، و با هم مهربان و دلسوز همدیگر باشند (افسسیان 4 : 32).

وقتی کسی به عیسی مسیح برای نجاتش اعتماد می کند، او عضو بدن مسیح می شود (1 قرنتیان 12 : 27). برای اینکه یک کلیسا درست عمل کند، همة “قسمتهای بدن” آن باید موجود باشند (1 قرنتیان 12 : 14-20). همینطور، یک ایماندار بدون کمک و تشویق ایمانداران دیگر نمی تواند به بلوغ کامل روحانی برسد (1 قرنتیان 12 : 21-26). به این دلایل، شرکت در کلیسا، و مشارکت باید جنبة منظمی در زندگی یک ایماندار داشته باشد. شرکت هفتگی در کلیسا برای یک ایماندار بعنوان یک امر قانونی و “واجب” نیست، اما کسیکه به مسیح تعلق دارد باید خودش اشتیاق پرستش خدا، دریافت کلام او، و مشارکت با ایمانداران دیگر را داشته باشد.

کلیسا چیست؟

کلیسا یعنی ایماندارانی که از طریق مسیح متحد شده‌اند.

کلیسا را می‌توان از دو جنبه مورد بررسی قرار داد: اول، کلیسای محلی: یعنی جماعت ایمانداران در یک محل خاص

دوم، کلیسای جهانی: یعنی مشارکت و ارتباط مسیحیان در تمام جهان

 در عهد جدید، واژه ”کلیسا“ به هر دو معنی به کار رفته است؛ معنی این کلمه را در آیه‌های مختلف، می‌توان از مضمون متن دریافت کرد.

کلیسا (چه کلیسای محلی و چه کلیسای جهانی)، بدن مسیح است (اول قرنتیان ۱۲: ۲۷-۲۸؛ افسسیان ۴: ۱۱-۱۲)

 بنابراین، اعضای کلیسا عضو بدن مسیح می‌باشند (افسسیان ۵: ۳۰)

 سر کلیسا خود مسیح است (افسسیان ۵: ۲۳؛ کولسیان ۱: ۱۸)

 کلیسا خانواده خدا نیز خوانده شده است (افسسیان ۲: ۱۹)

 کلیسا مانند ”عمارت زنده ای“ است که ایمانداران در آن با هم بنا می‌شوند؛ سنگ زاویه این عمارت نیز مسیح است (افسسیان ۲: ۲۰-۲۲)

 پطرس کلیسا را یک عمارت روحانی می‌نامد که از اعضایی ساخته شده است که در حکم سنگهای زنده می‌باشند (اول پطرس ۲: ۵)

 هدف اصلی کلیسا این است که بر مسیح شهادت دهد و نور جهان باشد

 گرچه کلیسا برای پرستش گروهی و تغذیه روحانی و تعلیم مسیحیان عاملی است ضروری، اما هدف اصلی آن، بشارت به جهانیان و هدایت ایشان به سوی عیسی مسیح است. این است رسالت کلیسا (مقاله عمومی: ”هدف کلیسا“)

 کلیسای مسیح مهم ترین پدیده در جهان است، زیرا از طریق کلیسا، خدا در جهان زندگی و کار می‌کند تا نقشه ابدی خود را به انجام برساند (افسسیان ۳: ۱۰-۱۲)